www.lezenska.pl   

Studnia życzeń

POWIEŚĆ

Katarzyna Leżeńska

FRAGMENT 1

Prószyński i S-ka
lipiec 2005

Gruner+Jahr
listopad 2006

Prószyński i S-ka
wersja audio
kwiecień 2010

– Co ci jest? – przestraszyła się Hanka, widząc twarz przyjaciółki.

– Nie wiem, chyba niestrawność. – Dominika skończyła myć ręce i w skupieniu lustrowała makijaż. Była tak blada, że Hanka bez wysiłku dostrzegła, gdzie kończył się jej podkład. Przy tym odcieniu kredowej bieli żaden podkład nie był wystarczająco "naturalny". – Drugi dzień mam mdłości.

– Wymiotowałaś?

– Nie, ale cały czas jestem na skraju pawia.

– Chodź, zamówię ci herbatę – zaproponowała Hanka.

Drzwi toalety otworzyły się i do środka weszła chudziutka staruszka w czarnej eleganckiej szmizjerce. Hanka uśmiechnęła się słabo i wbiła wzrok w sztywną szarą kokardę wpiętą w starannie zebrany w tyle głowy siwiutki kucyk.

– Widziałaś? – mruknęła Dominika za drzwiami.

– Kokardę? – domyśliła się Hanka.

– Jaką kokardę? Tę kobietę.

– To Dorota Frankowska, przyjaciółka babci Rozalii.

– Boże, jaka piękna twarz – wybuchnęła Dominika ze zdumiewającą jak na nią egzaltacją. – A jakbyś zobaczyła, z jakim facetem tu przyszła!

– Opanuj się – zniecierpliwiła się Hanka.

– Pewnie wnuk, a może syn, bo takie same oczy – zamyśliła się Dominika. – Szkoda, że nie w moim typie – westchnęła.

Hanka spojrzała na nią ze zdziwieniem, bo po dwudziestu latach znajomości dowiedziała się, że w grę w ogóle wchodzi jakiś typ. Dotychczas wydawało jej się, że idzie wyłącznie o to, by typ nosił spodnie lub – od biedy – szkocką spódniczkę.

– Nie widziałaś? – zdziwiła się Dominika. – Miałaś go przy stole na lewo w skos.

– Ty jesteś nienormalna – zawyrokowała Hanka. – Nawet na stypie nie umiesz odpuścić.

– O co ci chodzi? – oburzyła się Dominika. – Przecież właśnie mówię, że odpuszczam.

Hanka westchnęła i podeszła do matki, która tłumaczyła coś właśnie Dorocie Frankowskiej.

– Wysłaliśmy telegram tam, gdzie zawsze – dosłyszała.

– Niesłychane. – Dorota pokręciła głową z niedowierzaniem. – Zawsze była dziwaczką, ale to… Albo umarła, albo na starość jej rozum odjęło.

No tak, pomyślała Hanka, znowu o Juli. Znowu nieobecna jest głównym tematem rozmów obecnych. Żadna uroczystość rodzinna nie mogła się odbyć bez rozważań o tajemniczej siostrze babci Rozalii. Nawet dziś, na pogrzebie Rozalii, żałobnicy pytali o Julę.

Tylko Jula nigdy niczego nie była ciekawa. Jak widać, nawet ostatniej drogi starszej siostry.

Kilka dni później matka Hanki oprzytomniała na tyle, by pomyśleć o testamencie babci Rozalii. Leżał tam, gdzie miał leżeć, czyli w szufladzie z chusteczkami i nieużywanymi od lat koronkowymi kołnierzykami. Był krótki i zwięzły. Zgodnie z ostatnią wolą Rozalii matka Hanki dziedziczyła połowę domu zbudowanego przez dziadków, Piotra i Katarzynę Hordyńskich, w Narwi przy ulicy Bielskiej. Właścicielką drugiej połowy od śmierci Katarzyny Hordyńskiej była Julia Trofimczuk.

Wbrew pozorom nie była to prosta sprawa.

O Juli, młodszej o dziesięć lat siostrze Rozalii, wiedzieli tylko tyle, że od zakończenia wojny mieszka w Austrii. Z rodziną kontaktowała się wyłącznie za pośrednictwem swego prawnika.

Następny fragment